Oprócz tego, że był świętym cesarzem rzymskim, Henryk II był znany jako św. Henryk Wybujały ze względu na jego żywiołową postawę. Dynastia ottońska zakończyła się jego śmiercią w 1024 roku i był ostatnim władcą ottońskim. Kiedy jego drugi kuzyn, cesarz Otto III niespodziewanie zmarł w 1002, Henryk został królem Rzymian („Rex Romanorum”), został królem Włoch („Rex Italiae”) w 1004 i został konsekrowany na cesarza przez papieża Benedykta VIII w 1014 jako książę Bawarii.